شب یلدا در شعرهای شعرا

شب یلدا در شعرهای شعرا

شب یلدا بلندترین شب سال ، شب اول برج جدی و شب چله بزرگ زمستان است. فرهنگ معین یلدا را برگرفته از ریشه سریانی ( زبان مردم روزگار باستان سوریه " کلده و آشور" ) ذکر می کند که به معنای "میلاد" است . مهر پرستان آریایی، بدنیا آمدن خورشید را در آن شب که ابتدای انقلاب زمستانی است، جشن می گرفتند. این کلمه در زبان مردم اسکاندیناوی و شمال اروپا، با نامjul " یول" شهرت یافت و میلاد مسیح، مقارن آن  قلمداد شد. مردم ایران زمین آن را یلدا نامیدند . یلدا در ادبیات و عرفان فارسی تعابیر گوناگونی دارد ...

بنظر عده ای یلدا درازترین شب سال است و پیشینیان آن را شوم ونحس می دانستند :

عرفا، شب یلدا را به نور سیاهی که نور ذات و نورعالم جبروت است ، اطلاق می نمایند (مرات العشاق)

در نظر ایشان یلدا نهایت الوان انوار است که سواد اعظم است( لمعات عراقی)

دیگر شعرا، یلدا را چنین توصیف کرده اند :

شگفت نسیت اگر داده ای عنان خرد   به روز خوش و طره شب یلدا(مجیر بیلقانی)

صحبت حکام ظلمت شب یلداست     نور زخوشید خواه ، بو که برآید( حافظ)

روز فراق تو که نبینم جمال تو  با من حکایت شب یلدا کند همی(ادیب صابر)

غنیمت دان حضور نعمت الله   که دشمن را شب یلداست امروز(نعمت الله ولی)